Παιδεία «Ώρα Μηδέν»: Η Σαλαμίνα ζητά εκπαιδευτική δικαιοσύνη – όχι ψευδαισθήσεις

Τα τελευταία γεγονότα στο νησί της Σαλαμίνας, με το ΕΠΑΛ και όσα διαδραματίστηκαν, έφεραν στο αφρό πολλά, μα πολλά προβλήματα που υπάρχουν. Και είναι τραγικό κάποιοι που μπήκαν στην διαδικασία να το εκμεταλλευτούν πολιτικά, να το παίζουν φωστήρες ενώ δεν ξέρουν την… τύφλα τους. Ανίκανοι, άσχετοι…

Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΝΑΝΝΟΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΕΣΗΕΑ

Προσέξτε κυρίες και κύριοι, για να πούμε αλήθειες, όσο σκληρές και να είναι.

Η κατάσταση στην Παιδεία στο νησί της Σαλαμίνας δεν επιδέχεται άλλες καθυστερήσεις, άλλες παραπομπές στο αόριστο μέλλον. Δεν είναι απλώς δύσκολη. Είναι ασφυκτική. Όσοι γνωρίζουν τα εκπαιδευτικά δεδομένα, όσοι εργάζονται μέσα στις σχολικές αίθουσες, αλλά και όσοι μεγαλώνουν παιδιά σε αυτόν τον τόπο, γνωρίζουν την αλήθεια: δεν υπάρχουν οι αναγκαίες δομές, ούτε η στοιχειώδης υποστήριξη για να ανταποκριθεί το σύστημα στις πραγματικές ανάγκες.

Η απογραφή

Κι όμως, σύμφωνα με την επίσημη απογραφή του 2021, ο πληθυσμός φέρεται να είναι μειωμένος. Μια καταγραφή που χαρακτηρίστηκε από αρκετούς ως πλασματική, εκεί που χάθηκε κάθε έννοια ακρίβειας και τεκμηρίωσης. Το αποτέλεσμα είναι τραγικά απλό: οι ανάγκες αυξάνονται, τα στοιχεία παραμένουν χαμηλά και έτσι κανένας σχεδιασμός δεν βασίζεται στην πραγματικότητα.

Λύκεια και ΕΠΑΛ

Στα Λύκεια της Σαλαμίνας, και ειδικά στα ΕΠΑΛ, ο συνωστισμός είναι ήδη υπαρκτός από την περσινή χρονιά. Οι γονείς έχουν πλέον κατανοήσει πως στο Γενικό Λύκειο επικρατεί μια πρακτική «επιείκειας» με βαθμούς που δεν ανταποκρίνονται στην αληθινή απόδοση, εγκλωβίζοντας τους μαθητές σε εκπαιδευτικές επιλογές χωρίς ουσιαστικές προοπτικές. Το αποτέλεσμα; Πολλοί στρέφονται στο ΕΠΑΛ, όχι με στόχο την τεχνική κατάρτιση, αλλά ως “λύση ανάγκης”.

Δυστυχώς, η αντίληψη «πάμε ΕΠΑΛ για παραλία» έχει παρεισφρήσει, αδικώντας κατάφορα τη σοβαρή δουλειά που γίνεται από έναν σκληρά εργαζόμενο πυρήνα εκπαιδευτικών και υποβαθμίζοντας τον ρόλο των τεχνικών σχολείων, τα οποία θα έπρεπε να είναι φυτώρια γνώσης και επαγγελματικής προετοιμασίας.

Στέγαση και καθηγητές

Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν εδώ. Η στεγαστική επάρκεια των σχολείων έχει ξεπεράσει τα όριά της, ενώ ταυτόχρονα απαιτούνται νέα κονδύλια για προσλήψεις εκπαιδευτικών, δημιουργία τμημάτων και κάλυψη ωρών διδασκαλίας. Δεν είναι μόνο το κτιριακό πρόβλημα. Είναι και η αδυναμία να βρεθεί επαρκές προσωπικό, όταν για τη δημιουργία ενός μόνο νέου τμήματος απαιτούνται δεκάδες ώρες διδασκαλίας και τουλάχιστον δέκα καθηγητές.

Δημοτικά Σχολεία

Η κατάσταση στα δημοτικά σχολεία αγγίζει τα όρια του χάους. Παράλληλες στηρίξεις μέσω ΚΕΔΑΣΥ, οργανικές θέσεις, ιδιωτικές προσλήψεις που πληρώνουν οι ίδιοι οι γονείς: μια εκπαιδευτική πολυκατοικία χωρίς θεμέλια. Το κράτος φαίνεται να αποποιείται τις ευθύνες του και να στέλνει εκπαιδευτικούς για “παράλληλη στήριξη” χωρίς ουσιαστική στρατηγική, χωρίς καν να εξετάζει αν αυτό το μοντέλο είναι λειτουργικό.

Η περίπτωση της Καλιότσου

Η αντιδήμαρχος Παιδείας, Γιούλη Καλιότσου, αγαπάει αυτό που κάνει, προσπαθεί, δουλεύει σε σχέση με κάποιους άλλους… ατσαλάκωτους που την περνούν ζάχαρη. Όμως χωρίς πολιτική στήριξη και χωρίς βούληση από την κεντρική και περιφερειακή διοίκηση, οι καλές προθέσεις πνίγονται στην αδράνεια και την αδιαφορία.

Η ευθύνη των βουλευτών

Η πολιτική ευθύνη είναι σαφής. Οι βουλευτές της Β΄ Πειραιά δεν έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Οι περισσότεροι αγνοούν τα πραγματικά προβλήματα της Σαλαμίνας, εστιάζοντας πολιτικά στα συμφέροντα των “μέσα περιοχών”, αφήνοντας το νησί στο περιθώριο. Υπάρχουν πάντως ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις…

Διεκδίκηση και μόνο

Αντί να παρακολουθούμε πολιτικά παιχνίδια, προσωπικές στρατηγικές και προσχηματικές περιοδείες, οφείλει το νησί να διεκδικήσει ότι του αναλογεί. Η Σαλαμίνα δεν μπορεί να είναι νησί-δεύτερης ταχύτητας, ούτε να συνεχίσει να εξαρτάται από την καλή θέληση διαπλεκόμενων σχέσεων.

Η λύση δεν θα έρθει από πάνω. Πρέπει να χτιστεί από κάτω. Με έναν ανένδοτο τοπικό αγώνα, με συμμαχίες, με διεκδίκηση, με απαίτηση για πολιτική λογοδοσία. Αν η Σαλαμίνα δεν αποκτήσει ισχυρή φωνή – ακόμη και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση – τότε τα παιδιά (μας) θα συνεχίσουν να πληρώνουν τα σπασμένα ενός εκπαιδευτικού συστήματος που τα θέλει αμέτοχα, αόρατα, παρατημένα.

Η Παιδεία δεν είναι προνόμιο. Είναι δικαίωμα. Και αν δεν το υπερασπιστούμε τώρα, δεν θα υπάρχει αύριο.