Το κουμπί του Μεσσήνιου…

Περίμενα λίγο να κατακαθίσει η σκόνη από το Πολεμικό Μουσείο — γιατί στα πεδία των μαχών, άλλωστε, ο κουρνιαχτός δεν είναι ποτέ τυχαίος.

Και μόλις καταλάγιασε, ήρθε η εκτίμηση από πρόσωπο που “διαβάζει” τις κινήσεις του Αντώνη Σαμαρά όπως ο χαρτορίχτης διαβάζει τα τραπουλόχαρτα. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, όπως ο ίδιος ο Σαμαράς διαβάζει το Σύνταγμα: με επιλεκτική μνήμη και αίσθηση αποστολής.

Η αποστροφή της ομιλίας του, στο κλείσιμο, δεν ήταν τυχαία. Η “ελπίδα που γεννιέται μετά την ευθύνη” δεν ήταν φράση για να κλείσει το χειροκρότημα. Ήταν φράση για να ανοίξει υπονοούμενο. Και, λένε οι μυημένοι, για να κλείσει το μάτι σε όσους περιμένουν μια νέα “σημαία” να σηκωθεί.

Ο Σαμαράς, λέει ο άνθρωπός μου, δεν θα σιωπήσει. Δεν είναι στο DNA του. Ίσα-ίσα, κρατάει το δάχτυλο κοντά στο κουμπί —όχι το κόκκινο, αυτό είναι άλλου τύπου πυρηνικό— αλλά εκείνο που μπορεί να ενεργοποιήσει πολιτικές δονήσεις στη Νέα Δημοκρατία.

Αν το πατήσει, λέει, θα το κάνει μέσα στο 2027. Έτος εκλογικό, έτος κρίσιμο, έτος με… ιστορική μνήμη. Και ξέρει ο Μεσσήνιος από ιστορική μνήμη. Άλλωστε, έχει υπάρξει και ο ίδιος… αναθεωρητής.

Για την ώρα, πάντως, το κουμπί μένει στη θήκη. Όχι από δισταγμό. Από υπολογισμό. Και κανείς δεν θέλει να είναι απέναντι όταν τελικά ακουστεί το “κλικ”.

«Εκτός Πρακτικών»