Αγιασμένα νερά, θολές αρμοδιότητες…

Στο παρασκήνιο του κυβερνητικού επιτελείου, φαίνεται πως η συμφωνία για τη Μονή Σινά έφερε στα επιφάνεια κάτι περισσότερο από «ιερό δέος»: γκρίνιες, υπόγεια βλέμματα και φωναχτές σιωπές για το ποιος υπουργός έχει τελικά την αρμοδιότητα – και κυρίως, την πατρότητα της υπόθεσης.

Από τη μια το όνομα της… Σοφίας, από την άλλη του «καθηγητή», με φόντο κάτι ΦΕΚ που ερμηνεύονται όπως άλλοτε τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας. Κι όμως, αμφότεροι γνωρίζουν το χαρτοφυλάκιο και τις σελίδες του, δεν ζήτησαν συνηγόρους, ούτε δήλωσαν άγνοια. Κάποιοι άλλοι, ωστόσο, φαίνεται πως βιάζονται να μοιράσουν εύσημα – ή να τα στερήσουν.

«Το θέμα είναι εθνικό», μου είπε παλιός γνώριμος των διαδρόμων εξωτερικής πολιτικής. «Δεν είναι για μικρο-αυτοανακηρύξεις», συμπλήρωσε με εκείνο το βλέμμα που μαρτυρά εμπειρία και φθορά. Και κάπου εκεί μπαίνει στο κάδρο και η αποστολή Γεραπετρίτη στην Αίγυπτο – όχι απλώς για να δει τα περί Μονής, αλλά για να στείλει το μήνυμα ότι, όταν πρόκειται για την Ορθοδοξία, η διπλωματία προηγείται της διοικητικής αριθμητικής.

Όλα τα άλλα, λέει η ίδια πηγή, είναι «φρούδες προσωπικές ατζέντες». Στην κυβέρνηση, όμως, ξέρουν ότι κάτι τέτοιες ατζέντες δεν μπαγιατεύουν – συντηρούνται καλύτερα κι από το λάδι του καντηλιού.