Όταν όλα τα παιδιά (της Σαλαμίνας) ονειρεύονται τον Αίαντα (μας)…

Ώρα, 1.28, Τρίτης 18 Φεβρουαρίου. Ναι, νύχτα θα πει κανείς, που βρήκες ρε άνθρωπε να γράψεις τέτοια ώρα αυτό το άρθρο; Πιστέψτε με, όσα θα διαβάσετε παρακάτω, τα γράφω από συγκίνηση. Για μια ομάδα που λάτρεψα, λατρεύω και πάντα θα είναι στην καρδιά μου, παρά το γεγονός ότι είχα και εγώ ως μικρό παιδί το όνειρο να παίξω σε αυτή, αλλά δεν τα κατάφερα για διάφορους λόγους, μόνο δύο… προπονήσεις έκανα. Αλλά δεν τις ξεχνάω ποτέ!

Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΝΑΝΝΟΣ

ΑΙΑΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ! Για πολλούς, αυτές οι δύο λέξεις είναι ιερές. Έτσι είναι. Το υπογράφω. Δεν θα πω τα γνωστά, τα κλισέ, όπως είναι ιδέα και άλλα τέτοια που λένε κατά καιρούς κάποιοι, απλά για να τα πουν. Γιατί πολύ απλά, όταν είσαι ΑΙΑΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ, ξέρεις τι είσαι!

17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1931 – 17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025. 94 ετών πλέον! Ένα όνομα βαρύ, μια ολόκληρη ιστορία. Για την ακρίβεια, πολλές ιστορίες που πρέπει να γνωρίζουν οι πάντες στο νησί. Και ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που φέρνουν αυτή την «ιστορία», αυτές τις «ιστορίες» για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

Μικρός, θυμάμαι, ο πατέρας μου έφευγε συνήθως από τα τραπέζια το μεσημέρι, κάθε Κυριακή, για να πάει να δει τον Αίαντα Σαλαμίνας. Στα ξερά γήπεδα, τότε. Και μόλις κατάλαβα τι σημαίνει ποδόσφαιρο, με έπαιρνε μαζί του. Στα εντός έδρας παιχνίδια, αλλά και στα εκτός. Εκεί, που πηγαίναμε με παρέες φίλων του. Με το ίδιο φέρι. Όλα τα αυτοκίνητα μαζί. Σε κάθε γήπεδο του Πειραιά. Και είχα στο μυαλό μου, τις φωτογραφίες που μου έδειχνε από τον ματς με τον Άγιαξ. Τρομερές φωτογραφίες! Τρομερός κόσμος, λατρεία! Τότε, που κάποιοι είχαν πάει στο γήπεδο από την προηγούμενη ημέρα, για να μην χάσουν την θέση, και είχαν ήδη μαγειρέψει για να φάνε. Φανταστείτε το πάθος!

Μικρός λοιπόν, καθόμουν δίπλα του. Παντού. Και ναι, είχα όνειρο να αγωνιστώ κάποια στιγμή στην ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ του νησιού, όπως έλεγαν πολλοί. Και αυτό ισχύει και σήμερα! Είναι η ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ του νησιού. Και δεν θέλω να αδικήσω τα άλλα σωματεία, τα οποία τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει υπερβάσεις, και είμαι υπερήφανος και για αυτά.

Γιατί απλά, αγωνίστηκα εκεί. Αγωνίστηκα στους Σαλαμινομάχους, μάλιστα είχα την τιμή για κάποια περίοδο να φορέσω και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Τιμή μου!!! Φοβερή εμπειρία, τρομεροί συμπαίκτες, εκπληκτική διοίκηση που έδινε τα πάντα!

Αγωνίστηκα και στον Αμπελακιακό, αυτοί με έβαλαν να παίξω στην ανδρική ομάδα για πρώτη φορά όταν ήμουν 16 χρονών, σε ένα γήπεδο στο Ικόνιο και μάλιστα σκόραρα δύο φορές σε 45 λεπτά συμμετοχής. Εκεί γνώρισα ανθρώπους που πίστευαν πολύ σε εμένα, εκπληκτικούς ανθρώπους και φυσικά προπονητές που ήθελαν να με βοηθήσουν να κάνω το επόμενο μεγάλο βήμα. Να πάω στον Αίαντα Σαλαμίνας και ακόμα πιο ψηλά.

Δεν έγινε ποτέ αυτό. Δυστυχώς. Γιατί ο πατέρας μου, «φοβόταν» τα πόδια μου. Έτσι μου έλεγε. Είχε πάθει ένα σοβαρό ατύχημα στο Πολεμικό Ναυτικό, και πήγε στην Αμερική για να του εγχειρήσουν το πόδι, γιατί στην Ελλάδα δεν μπορούσε να γίνει τέτοια εγχείρηση. Και πραγματικά, επέστρεψε υγιής. Όμως, ήταν επίμονος. Και δεν έγινε το μεγάλο βήμα. Όπως είπα, μόνο δύο προπονήσεις έκανα με την ανδρική ομάδα του Αίαντα. Εν συνεχεία, έπρεπε να φοιτήσω σε σχολή δημοσιογραφίας. Και κάπου εκεί, τελείωσε το ποδόσφαιρο για εμένα. Ποτέ όμως δεν έφυγε από μέσα μου.

Ακολούθησα το αθλητικό ρεπορτάζ, και η τύχη με έφερε να καλύπτω από πολύ νωρίς, παιδάκι τότε ανάμεσα σε μεγαθήρια δημοσιογράφους, το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού στο ποδόσφαιρο. Εγώ το ξέρω τι σημαίνει να πηγαίνεις από την Σαλαμίνα στην Παιανία, τότε, για να βλέπεις τις προπονήσεις και εν συνεχεία στα Κάτω Πατήσια, στην εφημερίδα «ΒΡΑΔΥΝΗ» για να δώσω το ρεπορτάζ στον Σήφη Βοτζάκη, βασικός τότε ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού.

Δεν θα σας κουράσω περισσότερο για την πορεία μου στην δημοσιογραφία που ξεκίνησε το 1994.

Η αγάπη για τον Αίαντα, δεν σταμάτησε όμως ποτέ. Και πραγματικά, είμαι πολύ περήφανος που για περίπου δύο χρόνια, τόλμησα και σε δύσκολους καιρούς να βγάλω την αθλητική εφημερίδα «SPORTWEEK» (free press), όπου κάλυπτα τα πάντα για τον Αίαντα, είτε έπαιζε εντός έδρας, είτε εκτός. Οι παλιοί, άλλωστε, θυμούνται πως πολλές φορές ταξίδευα σε πολλά μέρη, επειδή έπαιζε στη Γ΄ Εθνική τότε, όπως στο Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό. Φοβερές ημέρες, τρομερές σε ένταση, πολλή αγάπη από τον κόσμο και λατρεία για όσα έγραφα.

Βεβαίως, η τελευταία μου ενασχόληση ήταν στο Δ.Σ. του Αίαντα Σαλαμίνας, την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, όταν μου ζητήθηκε να βοηθήσω. Το έκανα δίχως κουβέντα! Δίχως συζήτηση. Όμως, λόγω αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων, δεν κατάφερα να δώσω πολλά. Αλλά, δεν χρειάστηκε, γιατί υπήρχαν άνθρωποι που έτρεχαν πολύ! Που έδιναν τον εαυτό τους! Που άφηναν οικογένειες για να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους, ώστε ο ΑΙΑΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ να είναι το «καμάρι» της Κούλουρης, του νησιού. Έβαλαν το λιθαράκι πέρσι, και φέτος, σχεδόν οι ίδιοι άνθρωποι που είναι στο Δ.Σ., από τον πρόεδρο έως το τελευταίο μέλος, πρέπει να είναι ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ για αυτό που έχουν καταφέρει. Και η ομάδα να είναι έτοιμη να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα! Ένα πολύ μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ!

Φυσικά, δεν πρέπει να παραλείψω τον κόσμο. Αυτούς τους ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα στην ομάδα. Ειδικά αυτούς που σήμερα έχουν φύγει από την ζωή, αλλά ήταν πάντα εκεί, στο γήπεδο, παντού. Και φυσικά εκείνους που και σήμερα, πιστεύουν στην ομάδα, και πηγαίνουν στο γήπεδο για να φωνάξουν ΑΙΑΣ! Εννοείται και τον σύνδεσμο, τα νέα παιδιά, τα υπέροχα αυτά παιδιά, που είναι… ΑΙΑΣ! Και είναι παντού! Παντού!

Θέλω και εγώ με την σειρά μου να πω χρόνια πολλά σε αυτή την ομαδάρα! Και ναι, στα 100 χρόνια, να τα γιορτάσουμε σε μια μεγάλη κατηγορία.

Μακάρι, αυτή η ομάδα να βοηθηθεί! Μακάρι, οι επιχειρηματίες του νησιού να δώσουν το έναυσμα και να πάνε την ομάδα ακόμα πιο ψηλά!

Μακάρι, να δούμε και δικά μας παιδιά από την Σαλαμίνα! Και να πετάξουν ψηλά! Να αποκτήσουν φτερά! Πραγματικά, είμαι πολύ χαρούμενος που βλέπω την Ακαδημία του Αίαντα να πηγαίνει τόσο καλά. Και πολλά μπράβο τους υπεύθυνους της Ακαδημίας, που τρέχουν συνεχώς! Μπράβο όμως και στους γονείς. Ξέρω πολύ καλά τι τραβάνε, ξέρω πόσες δυσκολίες αντιμετωπίζουν, τι αγωνίες έχουν. Έχω και εγώ το μικρό μου παιδί στον Παναθηναϊκό και γνωρίζω. Όμως, αξίζει! Αξίζει γιατί τα νέα παιδιά πρέπει να ασχολούνται με τον αθλητισμό. Και ο Αίας Σαλαμίνας, δίνει αυτή τη διέξοδο. Την καλή διέξοδο. Την σωστή. Μπράβο για την υπέροχη δουλειά που γίνεται και στον στίβο, καταγράφοντας ήδη μεγάλες επιτυχίες!

Χρόνια πολλά στον ΑΙΑΝΤΑ Σαλαμίνας! Χρόνια πολλά και υγεία σε όλους όσους εμπλέκονται στο σωματείο.

Κάθε χρόνο, πιο ψηλά, πιο ψηλά…

Υ.Γ. Στο dossier οργανωνόμαστε περισσότερο και από το καλοκαίρι και μετά, θα είμαστε εκεί. Δίπλα στον Αίαντα Σαλαμίνας, δίπλα στις ομάδες του νησιού, σε όλα τα αθλήματα. Όπως τότε, με την SPORTWEEK. Και που ξέρετε, μπορεί να επιστρέψει και η… εφημερίδα!