Η γάτα και το ποντίκι…

Ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη η επιλογή του πρωθυπουργού στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Τασούλα για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα.

Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος

Προδιαγεγραμμένη και σωστή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέδειξε μαεστρικά και τελεσίδικα, συμπαθάτε με, πως είναι ο μόνος από το παρόν πολιτικό προσωπικό της χώρας που μπορεί να έχει ανά πάσα στιγμή κι αλάνθαστα το σφυγμό της κοινωνίας.

Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:  Ο κ. Τασούλας ήταν ανέκαθεν ένας καθαρόαιμος δεξιός πολιτικός, αδιαμφισβήτητης ηθικής ακεραιότητας, ο  οποίος δεν υπήρξε ποτέ ‘’προσαρμοστικός’’ στις ιδέες του. Πάντοτε διαλλακτικός και συνεναιτκός, αλλά και πολιτικό πλάσμα του Ευάγγελου Αβέρωφ – άρα και πιστό κι αμετακίνητο κομματικό στέλεχος.

Αυτό το προφίλ απαιτεί τώρα η συγκυρία, αυτόν διάλεξε ο πρωθυπουργός, Διότι δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο αυτό που περιφέρει σχεδόν ως αξίωμα ο κ  Ν. Ανδρουλάκης, το ότι δηλαδή ο πρόεδρος της δημοκρατίας πρέπει σώνει και καλά  να προέρχεται από την αντιπολίτευση για λόγους πολιτικής ισορροπίας.

Να με συγχωρεί ο πρόεδρος του ΠΑ. ΣΟ. Κ. Αυτά είναι έπεα πτερόεντα. Ο Μητσοτάκης πορεύεται μέχρι νεοτέρας με αυτό το περιλάλητο 41%, το οποίο τώρα αποκτά ουσιαστική σημασία – είναι πανίσχυρος και δικαιούται να τοποθετεί ανθρώπους της δικής του επιλογής. Οι πολίτες του έδωσαν αυτήν την δυνατότητα με διαφορές που δείχνουν ότι την αντιπολίτευση δεν τη θέλουν τόσο ενεργή στην παρούσα φάση. Κι ύστερα για ποια αξιωματική αντιπολίτευση μιλάμε; Αυτήν που όρισαν οι πολίτες μέσω της κάλπης, ή αυτή που εκ των υστέρων έφτιαξε η ‘’συγκυρία’’ με το ΠΑΣΟΚ δεύτερο τη τάξη κοινοβουλευτικό κόμμα, όχι δια της λαϊκής βούλησης, αλλά δια της ωμής παρέμβασης σε πράγματα που ήταν τακτοποιημένα αλλά μάλλον δε βόλευαν…