Σαββατοκύριακο…

Τι όμορφη αίσθηση, αλήθεια, να χει ξημερώσει  Σαββατοκύριακο και να σε συντροφεύουν τραγούδια διαχρονικά, αγιασμένα από αυτό το άναμμα του χρόνου, στην προσπάθεια να ταιριάξεις λέξεις, να βάλεις αράδες σε σειρά και να κάνεις κατανοητή μια θέση, μιαν άποψη. Έτσι χωρίς τους χρονικούς περιορισμούς  που επιβάλει η καθημερινότητα του γραφιά, η ρουτίνα του ρεπόρτερ…

Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος

Μεσημέρι Σαββάτου λοιπόν με μια βαριά νέφωση να χει κυκλώσει τον αέρα έξω από την φαρδιά μπαλκονόπορτα, προοίμιο ενός βαρύ κι άγριου χειμώνα μας λένε οι ειδικοί και’ εγώ με ένα τραγούδι του Μίκη από την ραδιοφωνική συχνότητα του Δεύτερου, ψάχνω λέξεις να τις κάνω σκέψεις…

Βενιζέλος. Κάτι πιο πάνω από μια λέξη, ένα όνομα … Που εδώ και  μέρες παιδεύει το μυαλό μου, σαν λέξη – κλειδί, σαν μια λέξη που όταν αρθρωθεί από το κατάλληλο στόμα θα λύσει έναν γρίφο, θα σπάσει με ορμή έναν γόρδιο δεσμό. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος  πρόεδρος της δημοκρατίας, ανακοινωμένος από τον πρωθυπουργό – βάζω με το μυαλό μου…

Δεν υπάρχει όμως μόνον το ‘’κατάλληλο στόμα’’ που αρθρώνει μια λέξη. Είναι και το πώς αντιδρούν οι δέκτες της λέξης αυτής…

Κι όταν ο πομπός επιχειρεί να ‘’ντύσει’’ με όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του προσώπου – γνώση, εμπειρία , επιστημονική επάρκεια, αδιαμφισβήτητα όλα αυτά, οι δέκτες αναρωτιούνται…

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πρόεδρος της δημοκρατίας; Ο πατέρας του μνημονίου; Ο εμπνευστής πολλών από τα άδικα χαράτσια ; Ο ‘’Γκένσερ’’ του Σαμαρά την εποχή που έκλεισε με ένα αδιανόητο μαύρο η ΕΡΤ;

Ναι, ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Είναι ένα από τα ονόματα κλειδιά που παίζουν αυτές τις ημέρες για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα…. Και στα αλήθεια δεν ξέρω αν έχει τόση σημασία…