Κατευόδιο…

Επειδή οφείλω να είμαι έντιμος με τα πρόσωπα που έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στην ιστορική διαδρομή της χώρας, σε κάποια κομμάτια της δε, ήμουν παρόν είτε εξ’ αποστάσεως είτε εκ του σύνεγγυς, νιώθω την ανάγκη να ξεκαθαρίσω για τον αείμνηστο Κώστα Σημίτη τα εξής, ως προοίμιο ενός οφειλόμενου αποχαιρετισμού.

Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος

Τον συνάντησα, τρεις όλες κι όλες φορές στη ζωή μου και παρότι τη μια από αυτές συστηθήκαμε, εντούτοις αισθάνομαι πως δεν τον γνώρισα ποτέ. Δύσκολα δε θα βρω μέσα στα πολιτικά του πεπραγμένα, στο βαθμό που ήμουν σύγχρονος τους κάτι που εισέπραξα δια γυμνού οφθαλμού θετικά.

Όμως…

Συζητώντας μια φορά επί αρκετή ώρα στις Βρυξέλλες με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη απέσπασα το εξής σχόλιο : «Ο Ανδρέας ήταν ηγέτης. Σε μάγευε. Ο Σημίτης δεν ήταν, ήταν πολύ καλός όμως στα πρακτικά… Όταν θα γυρίσουμε στην Ελλάδα δες γύρω σου. Αεροδρόμιο στα Σπάτα, μετρό, γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου. Έργα που αλλάζουν τη μοίρα, την ιστορία της χώρας»…

Και πριν από αυτό, χρόνια πολλά πριν, είχα ακούσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να λέει στην στενή του, πιστή συνεργάτιδα τη Λένα Τριανταφύλλη πως ‘’αυτός ο Σημίτης κάνει κάποια πράγματα που θα μπορούσα να είχα κάνει κι εγώ’’ …

Αναντίρρητα.

Για τους πολλούς έλληνες, ο  Σημίτης είναι εκείνος που ‘’γκριζάρισε’’ τα Ίμια, έδωσε χωρίς διαπραγμάτευση τον Οτσαλάν, ‘’βορά’’ στα νύχια των γερακιών της Άγκυρας, μας έβαλε ανέτοιμους στο Ευρώ με τα γνωστά επακόλουθα. Εν τέλει μονάχα  η ιστορία και μάλιστα σε βάθος χρόνου, είναι δυνατόν να αποδώσει ‘’τα του Καίσαρος, τω καίσαρι’’ στον Κώστα Σημίτη. Εμείς απλώς αποκαλύπτουμε τις δυο όψεις του νομίσματος Σημίτη. Σαν ένα κατευόδιο σε έναν εν πολλοίς και από δική του επιλογή άγνωστο που απλώς τον γνώρισαν καλά, μόνον όσοι ήθελε εκείνος να τον γνωρίσουν…