Ευχές…

Πάνε χρόνια τώρα, θα ‘ναι περισσότερα από τριάντα, που κάθε τέτοια μέρα παραμονή πρωτοχρονιάς, αρχικά το γραμματοκιβώτιο μου και προϊόντος του χρόνου το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ‘’τιγκάρει’’ από ευχές  πολιτικών ταγών και λοιπών παραγόντων.

Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος

Στην αρχή χαιρόμουν γιατί πίστευα πως ήταν κι αυτό ένα δείγμα γραφής τι είχα γίνει τάχα έγκριτος δημοσιογράφος, ένας από αυτούς που, βήμα, δεν μπορούν να κάνουν τα κέντρα αποφάσεων χωρίς το νεύμα τους.

Μπούρδες…

Πήρε λίγο μονάχα καιρό για να ‘’ανακαλύψω’’  πως γινόμουν παραλήπτης τόσων πολλών και θερμών είναι η αλήθεια ευχών ως κομμάτι μιας λίστας υποχρεώσεων που πρέπει να βγουν κάθε χρόνο, τέτοια μέρα.

Για να μην τους κακοχαρακτηρίσουν, μαζί με τα’ άλλα και για ακοινώνητους.

Οι  ευχές όμως καλοί μου φίλοι πρέπει να δίνουν την ευκαιρία να ανταποδίδονται. Μόνον έτσι πιάνουν, μόνον έτσι έχουν αξία, έτσι προσμετρούνται ως ειλικρινείς.

Όταν βλέπεις ότι το mail, ‘’δεν είναι δυνατόν’’ να απαντηθεί … φασκελοκουκούλωστα.

Στα  τόσα χρόνια καριέρας έχω ξεχωρίσει, λίγες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού  φορές που είπα πως η κίνηση ενός πολιτικού να μου πει χρόνια πολλά ήταν ξεχωριστή – όχι γιατί μ’ είχε ανάγκη αλλά γιατί με εκτιμά βρε αδελφέ…

Δυο πίνακες ζωγραφικής του Νίκου Κωνσταντόπουλου, μια μακρά ιδιόχειρη επιστολή καλογραμμένη, στα όρια του λογοτεχνήματος επιστολή του τα  Τσοβόλα κι  ένα, από τα ά, πολλά τηλεφωνήματα που μου έκαναν τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Β’, όσο και ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Β’, που τέλειωναν με το ‘’κλείσιμο’’ ενός ραντεβού που έπαιρνε σάρκα  κι οστά λίγες  μέρες αργότερα – και πριν βγει ο Γενάρης.

Δεν σημαίνει τίποτα αυτό το τελευταίο, περί ‘’κλεισίματος’’ του ραντεβού. Αυτό που παίζει ρόλο είναι το ότι μερικοί άνθρωποι δίνουν και λίγο από το χρόνο τους, για να ευχηθούν. Το αισθάνονται… Και τότε είναι που στ’ αλήθεια πιάνουν τόπο οι ευχές…